Ελληνικα 
Η εκλογική συμπεριφορά των τουρκόφρονων μελών της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία έντονων εντυπώσεων στην κοινή γνώμη αλλά και την ένοχη σιωπή όλων των κομμάτων. Για το πρώτο, εκ του γεγονότος ότι σημαντικό τμήμα της μουσουλμανικής μειονότητας υποστήριξε ως μια συμπαγής μάζα (ή ως ένα «συμπαγές τουρκικό πρά(γ)μα», όπως θα μας διόρθωνε ο καθηγητής Χριστόπουλος) το κόμμα DEB της μειονότητας, στο πλαίσιο μιας νέας στρατηγικής που εφάρμοσε η Αγκυρα στη Θράκη, αποφεύγοντας κάθε συνεργασία με τα ελληνικά πολιτικά κόμματα που τους παρείχαν μέχρι τώρα φιλόξενη στέγη για να βυσσοδομούν εναντίον της χώρας στην οποία κατοικούν. Οσο για το δεύτερο, που αφορά περισσότερο τα κόμματα της Αριστεράς, η σιωπή δεν είναι γνωστό εάν οφείλεται στην απογοήτευση που ένιωσαν γιατί έχασαν σημαντικό τμήμα της πελατείας τους, ή στην ντροπή όταν διαπίστωσαν επιτέλους το προφανές: Οτι οι άλλοτε προστατευόμενοι και «σύντροφοί τους» τούς άδειασαν χωρίς δισταγμό όταν ήλθε η σχετική εντολή από την Αγκυρα και ότι τα άπειρα εμπεριστατωμένα δημοσιεύματα και οι ειδικές αναφορές για τα κίνητρα αυτών που φιλοξενούσαν μέχρι τώρα στους συνδυασμούς τους ήταν τελικώς ακριβή (σ.σ.: ακόμη και ο συντάκτης του παρόντος είχε γράψει δύο πολυσέλιδα βιβλία για το θέμα, με ειδικά κεφάλαια για την υπονομευτική τουρκική δραστηριότητα στη Θράκη, που προστέθηκαν σε δεκάδες άλλων με το ίδιο αντικείμενο).
Το σύνολο, πάντως, του πολιτικού κόσμου της χώρας δεν πρέπει να ένιωσε έκπληκτο από τα γεγονότα, γιατί οι πολιτικές ηγεσίες της χώρας είχαν για πολλές δεκαετίες πληρέστατες αναφορές από τις υπηρεσίες πληροφοριών και ασφαλείας της χώρας, ιδίως των τελευταίων 20 και πλέον ετών – για τις τουρκικές δραστηριότητες. Εκτός από αυτές, πάντως, είχαν και τις ανοιχτές δηλώσεις από Τούρκους επισήμους, και μάλιστα εντός Ελλάδος, για τις τουρκικές επιδιώξεις στη Θράκη, με πρώτο τον αντιπρόεδρο της κυβερνήσεως Ερντογάν Μπουλέντ Αρίντς και δεύτερο τον ΥΠΕΞ της γείτονος και αρχιτέκτονα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής Αχμέτ Νταβούτογλου.
Ο πρώτος, κατά την επίσκεψή του στη Θράκη το καλοκαίρι του 2010, είχε πει σε λόγο του (25 Ιουλίου), στο χωριό Εχίνος, τα εξής χαρακτηριστικά των τουρκικών επιδιώξεων: «Οσοι έρχονται από την Τουρκία θα επισκεφθούν τα χωριά μας και την Ξάνθη, αλλά σίγουρα θα πάνε στον Εχίνο. Εδώ είναι η ιστορία μας, εδώ μεγάλωσαν οι πρόγονοί μας. […] Αυτοί που έρχονται στη Δυτική Θράκη (Bati Trakya), για να σας αγκαλιάσουν και να ζήσουν αυτόν τον ενθουσιασμό, παραβλέπουν τα πάντα και έρχονται στον Εχίνο μας (!). Αυτή την αγάπη και τον ενθουσιασμό δεν τον βλέπει κανείς μόνο στη Δυτική Θράκη αλλά και σε πολλά άλλα σημεία των Βαλκανίων. Αν κάποιος πάει στο χωριό Νομούσα (σ.σ.: κέντρο του τουρκισμού στο Κόσοβο), βλέπει τον ίδιο ενθουσιασμό. […] Γεννηθήκατε και μεγαλώσατε σε αυτά τα χώματα, εδώ έχετε τα παιδιά και τα εγγόνια σας. Εδώ δεν είμαστε ενοικιαστές, δεν είμαστε εισβολείς. Τα χώματα αυτά είναι δικά σας και με την υπηκοότητά σας, αλλά απλώς από πολιτική και νομική πλευρά θεωρείστε μειονότητα. Αλλά εδώ και 600 χρόνια είμαστε σε αυτά τα χώματα. […] Ομως, στον σημερινό κόσμο τα δικαιώματα αυτά δεν παίρνονται πλέον με καβγάδες, με συγκρούσεις και επαναστάσεις, αλλά θα τα υπερασπιστούμε κατά τον καλύτερο τρόπο και χρησιμοποιώντας το κλειδί της διπλωματίας θα ανοίξουμε αυτές τις πόρτες. Η Τουρκία σε αυτό το θέμα θα είναι πίσω σας, δίπλα σας. […] Θα δώσουμε αγώνα, για αυτό. Είτε μέσω των κυβερνήσεων είτε μέσω της Ε.Ε. είτε -εάν χρειασθεί- στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είτε στο Συμβούλιο Υπουργών, όπου χρειασθεί θα χτυπήσουμε τις πόρτες και θα ζητήσουμε τα δίκια μας. Πίσω σας υπάρχει η Τουρκία, η Τουρκία είναι 70.000.000. Και τα 70.000.000, όποιο κόμμα και αν είναι στην εξουσία, τα λένε τα ίδια για τη Δυτική Θράκη, τις ίδιες αποφάσεις θα παίρνουν. […] Εσείς προσπαθήστε να είστε όλοι μαζί. Προσπαθήστε μέσω της ενότητας να εκλέξετε και άλλους βουλευτές, δημάρχους και αντινομάρχες. Εμείς, σαν τουρκική κυβέρνηση θα κάνουμε αυτό που μας αναλογεί».
Στις 9 Μαρτίου 2011, ο Τούρκος ΥΠΕΞ Α. Νταβούτογλου πραγματοποίησε «ιδιωτική» (!), όπως χαρακτηρίστηκε, επίσκεψη στη Θράκη. Επισκέφτηκε τα Αρριανά, την Κομοτηνή, την Ξάνθη και τον Εχίνο, συνοδευόμενος από πρώην και νυν βουλευτές της μειονότητας, δημάρχους, στελέχη της μειονότητας, τον πρόξενο Κομοτηνής, τον πανίσχυρο γενικό γραμματέα του IRCICA (Ισλαμικό Κέντρο Ερευνών της Ισλαμικής Διασκέψεως) Χαλίτ Ερέν κ.ά. Φυσικά, δεν παρέλειψε να επισκεφθεί «ιδιωτικά» την Τουρκική Νεολαία Κομοτηνής, την Τουρκική Ενωση Ξάνθης και τη Συμβουλευτική Επιτροπή, στην οποία απευθύνθηκε, μεταξύ άλλων, με τα εξής λόγια: «Στην Ισταμπούλ (σ.σ.: συγγνώμη), στην Αγκυρα, στο Ικόνιο και στην Προύσα, σας έχουμε στον ύπνο μας και στα όνειρά μας, στα σχέδιά μας και θα συνεχίσετε να υπάρχετε στα μελλοντικά μας σχέδια. […] Ο πολιτισμός, που παραμένει ζωντανός στη Δυτική Θράκη, μοιάζει πολύ με αυτούς στην Ανατολία. Παλαιότερα, η Αδριανούπολη, η Θεσσαλονίκη, η Κομοτηνή, η Φιλιππούπολη ζούσαν όλες μαζί. Πάλι έτσι θα γίνουν. Οφείλουμε να αποκαταστήσουμε σχέσεις ανάμεσα στις περιοχές της Κομοτηνής, της Αδριανούπολης και του Κίρτζαλι…».
«Επέμβαση στα Βαλκάνια»
Ο Νταβούτογλου, στο περίφημο βιβλίο του «Στρατηγικό βάθος: Η διεθνής θέση της Τουρκίας», αναφέρει ότι «οι τουρκικές και μουσουλμανικές μειονότητες (σ.σ.: όχι μόνο οι τουρκικές, δηλαδή) της Βουλγαρίας, της Ελλάδας, της ΠΓΔΜ, του Κοσόβου και της Ρουμανίας αποτελούν σημαντικά στοιχεία της τουρκικής πολιτικής στα Βαλκάνια». Με άλλα λόγια, επιδιώκει ταύτιση των μουσουλμανικών πληθυσμών των Βαλκανίων, άρα και της Ελλάδας με την Τουρκία. Παρακάτω δε προσθέτει: «Ο δεύτερος στόχος αφορά τη δημιουργία ενός διεθνούς νομικού πλαισίου, στην ομπρέλα ασφαλείας του οποίου η Τουρκία θα πρέπει να έχει ως διαρκή στόχο την απόκτηση δικαιώματος επεμβάσεως που έχουν σχέση με τις μουσουλμανικές μειονότητες των Βαλκανίων». Το είδος της επεμβάσεως προσδιορίζεται στην επόμενη πρόταση: «Τρανταχτό παράδειγμα της σύγχρονης Ιστορίας αποτελεί η επέμβαση στην Κύπρο, η οποία νομιμοποιήθηκε εντός ενός τέτοιου νομικού πλαισίου».
Απέτυχαν παταγωδώς σε Δωδεκάνησα (πήραν 15 ψήφους!) και υπόλοιπη Ελλάδα
Σε ό,τι αφορά στα αποτελέσματα των εκλογών, θα πρέπει να σημειωθεί ότι εκτός από τις δραστηριότητες των Τούρκων σε συγκεκριμένες περιοχές, όπως η Θράκη, όπου οι Τούρκοι πέτυχαν να συσπειρώσουν -με κάθε τρόπο και άνομα μέσα- σημαντικό μέρος της μειονότητας (ένα σύνολο 42.439 ψήφων), στην υπόλοιπη Ελλάδα απέτυχαν πλήρως. Συγκεκριμένα, ενώ στη Ροδόπη απέκτησαν το 41,68% των ψήφων (25.857), στην Ξάνθη το 25,89% (15.378) και στον Εβρο το 1,48% (1.200), σε άλλες περιοχές στις οποίες δεν υπήρχε ο παράνομος μηχανισμός των Τούρκων που αφήσαμε να δημιουργηθεί στη Θράκη, όπως στα Δωδεκάνησα (με αρκετούς τουρκογενείς μουσουλμάνους), πήραν μόλις 15 ψήφους (!) και ένα σύνολο 150 (!) ψήφων σε ολόκληρη την υπόλοιπη Ελλάδα, της Αθήνας (με τη μετρήσιμη παρουσία μουσουλμάνων από τη Θράκη στην περιοχή Γκάζι) συμπεριλαμβανομένης.
Στη γειτονική Βουλγαρία, τα πράγματα ήταν ακόμη χειρότερα για τη χώρα αυτή. Το ελεγχόμενο από την Τουρκία Κίνημα για τα Δικαιώματα και την Ελευθερία, όπου η τουρκική μειονότητα αποτελεί το 9,4% του πληθυσμού, απέκτησε το 18,5% των ψήφων.
Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι η Τουρκία είναι η μοναδική χώρα με αμιγώς τουρκικά κόμματα σε όμορες και μη χώρες, όπως στο Ιράκ (Τουρκομάνοι), στο Αζερμπαϊτζάν, στη Βουλγαρία (KΔΕ), στην ΠΓΔΜ (όπου έχει ιδρύσει δύο κόμματα, το Τουρκικό Δημοκρατικό Κόμμα – TDP και το Τουρκικό Δημοκρατικό Κίνημα – TDM), στο Κόσοβο (Toυρκικό Δημοκρατικό Κόμμα Κοσόβου – KDTP) και στην Ελλάδα, με πρώτο το Κόμμα Εμπιστοσύνης του θανόντος εξτρεμιστή Αχμέτ Σαδίκ και με το διάδοχο τώρα σχήμα του Κόμμα Ισότητας, Φιλίας και Ειρήνης (DEB), στοιχεία της ανέκαθεν επεκτατικής τουρκικής πολιτικής.
Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των κομμάτων είναι η άσκηση οργανωμένης πιέσεως στις κυβερνήσεις των χωρών που υφίστανται, με σκοπό την υποστήριξη και την προαγωγή των τουρκικών σχεδίων, ιδίως σε περιόδους πολιτικής αστάθειας εκ του κατακερματισμού των ψηφοφόρων σε πολλά κόμματα (βέβαιη κατάληξη σε περίπτωση υιοθετήσεως της απλής και «άδολης» αναλογικής).
